ری را

سلام ری را.

در مسیر خانه های وحشت و سکوت گام بر می دارم و فقط نگاه گرم و مهر بان توست که امیدم می دهد. امید به سر انجامی آن وعده ی دیرینه . امید ازکف نمی دهم که رسیدن برای من است و ت و همه... میرویم تا برای همدیگر دستی باشیم. دستی که درازی اش همه آن امید های سبز بلوغ و رسیدن همه آن خیالهای صاف و همه آن ذهن های آبی یار باشد نه که بمیراند...!

ری را دیری است که سراغ خاطره نرفته ام. به سراغ باغهای پو سیده چپر.سراغ پر چین محله های آبرو محله های دوستی. دیریست که سراغ آیینه نرفته ام ری را! غرقه کار نیستم؟ که هستم. دروغ نمی گویم. آیا این خوره ی کار و تلاش و معاش است که همواره مرا می برد به راه آهن و سنگ؟ وحشت انگیز است ری را... نان و آبی و دلی خوش و خیالی صاف و جانی لبریز از عشق. اگر بود کاش همین بود ودیگر هیچ ری را.

هر وقت از تاریخ سراغ انسان را گرفتیم او را سنگ بر پشت وپشت بر علف یافتیم! با دستانی پینه بسته که حرف از تلاش داشت. یکروز پای اهرام فراعنه می مرد ویکروز بر سر دار بی باوری انسانی دیگر. ری را تلاش همه انسانها را فقط در تاریخ  تاریخ باید جست که همواره نا نوشته باقی مانده است! سراغ اش رااز سینه های پر درد انسانهای جای مانده در راه جاده های آرزو و امید بگیر....

{در شهادت یک شمع

راز منوری است که آن را

آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب می داند.}

فروغ