سلام دوست من.باز ابرها آمدند.با همان بادی که بوی آشنای دوستی را همراه داشت.آمدند تا ستاره های درخشان و همیشه روشن انتظار را بپوشانند. راستی چه کس بود که می گفت:وقتی باران ببارد نمی شود ستاره ها را دید!؟ تو که نبودی میدانم. من همیشه ستاره های چشمت را وقتی که هوای نگاهت ابری بود و ذهنی سرشار از پاکی باران داشت دیده بودم و درخشش ستاره ها را در بارانی ترین روز نگاهت دو چندان یافتم.
از ابر ها گفتم؟ ناراحت نباش. تو که خوب میدانی آسمان اندیشه ام در آبی ترین لحظه اش پر از باران است. این ابر ها در آسمان آبی .بی آنکه دیده شوند می آیند و میروند.راستی بهار اینجاست با بوی همیشگی اش. اما چه تنها آمده و چه تنها مانده.شنیدن بوی بهار هم حس برتر میخواهد! همان حسی که گاهی همخانه ی آفتاب و لحظه ای همبازی آب است. دمی همنشین سکوت کوهستان و دمی دیگر همراه موج در نوازش ساحل. در این دقایق آهن وسنگ! بگو ای مهربان آن حس بر تر را کجا باید جست؟تا در میهمانی بهار مترجم بی کم وکاست چلچله بود!؟که بی اجازه می آید تا خانه ی محقر و گلی اش را زیر بام خانه های شهر بنا کند.
...به پرستویی گفتم:خانه ی دیروزش کجا بود؟ گفت:کنار خانه ی دوست! گفتم: تا اینجا چقدر فاصله است؟ گفت: از خانه ی دوست
سلام دوست من. باز ابرها آمدند با همان بادی که بوی آشنای دوستی را با خود همراه داشت و من....
(( هر که را دوست دارم
جفا پیش آرم!
اگر آنرا قبول کرد من از آن او باشم.))
مولانا
سکوت
و تا چشم کار می کند
هی . . . . . .س !؟؟
تنهایم ،شبیه جاده ای متروک و از
تنها درخت خودم بالا می روم
سر به سر ماه می گذارم
و سر به راه پائین می آیم
در من جنگلی است که تنها یک درخت دارد
مشغول ماهی چهارده ساله ام
و باز من سر به هوا
به چاه می افتم
سلام.مولانا شاعر عرفان است و شاعر دل.
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا میروم اما ننمایی راهم
به کلبه ادبی من هم سری بزنید خوشحال میشوم.
موفق باشید